Είναι μία εκλογή προέδρου που ποτέ άλλοτε δεν έχει διχάσει περισσότερο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Έχουν γραφτεί πολλά στον ελεύθερο χώρο προσωπικών απόψεων του διαδικτύου για τις δύο αυτές προσωπικότητες. Είναι αλήθεια ότι μετά το ταπεινωτικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών και τη γενναία αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή οι ψηφοφόροι και φίλοι του κόμματος βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να ψάχνουν με αγωνία τον επόμενο αρχηγό-ηγέτη . Οι επιλογές πιο λίγες από ποτέ. Τόσα και τόσα ονόματα που άλλοτε θα έδιναν ελπίδα και αισιοδοξία είχαν ήδη καεί για διαφόρους λόγους το καθένα. Η επιλογή εκείνη τη χρονική στιγμή της Ντόρας έμοιαζε μονόδρομος. Ποιός ή ποιά αλήθεια περίμενε ότι η επιλογή Σαμαρά θα είχε τέτοιο ρεύμα που θα ισχυροποιούταν μέρα με τη μέρα; Ελάχιστοι. Δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω την κλασσική ιστορική αναδρομή του παρελθόντος. Ούτε να αναλύσω το ιδεολογικό στίγμα και σύνθημα του καθενός. Τα περί ιδεολογικού χαρακτήρα του κόμματος είναι γνωστά (μερικές φορές και ανούσια), και ο καθένας σχεδιάζει τις στρατηγικές του (βλέπε κίνηση Αβραμόπουλου που κλείνει τη τρύπα αριστερά του Σαμαρά). Σίγουρα και αυτά θα παίξουν το ρόλο τους στο τελικό αποτέλεσμα. Οι μισοί ίσως να πουν τον Αντώνη προδότη, οι άλλοι μισοί θα απαντήσουν ότι ο ίδιος δε ξεπουλήθηκε, ότι αναγκάστηκε να φύγει από το κόμμα και να κάνει τη δική του πολιτική κίνηση. Οι μισοί (ίσως και περισσότεροι) θα πουν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη παρέμεινε πιστή στρατιωτίνα του κόμματος τις δύσκολες στιγμές, οι άλλοι μισοί θα υποστηρίξουν ότι η Ντόρα Μητσοτάκη έφερε με τους μηχανισμούς της το κόμμα στη δυσάρεστη αυτή θέση σήμερα.
Το άρθρο αυτό έχει σαν σκοπό να εξηγήσει το ρεύμα Σαμαρά. Αρχίζοντας θα λέγαμε ότι αυτό το ρεύμα δεν υποστηρίζεται από τα ηγετικά χαρακτηριστικά του ‘Αντώνη’ όπως οι περισσότεροι οπαδοί του βροντοφωνάζουν. Η επιλογή του έρχεται σε μία εποχή που το πολιτικό σύστημα περνάει βαθιά κρίση. Σε μία εποχή που ο απλός πολίτης είναι αηδιασμένος από τους πολιτικούς, που στο άκουσμα των πατροπαράδοτων ονομάτων δε συγκινείται. Οι καιροί που ο γιός διαδεχόταν το πατέρα ή ο ανιψιός το θείο, δείχνουν να τελειώνουν. Οι κοινωνία μας απλά (μερικές φορές και άδικα) τους γυρνάει πλέον τη πλάτη. Γι’ αυτό λοιπόν και ο Σαμαράς ανεβάζει δυναμική. Συσπειρώνει τα απογοητευμένα πρόσωπα της δεξιάς παράταξης, παραμένει άφθαρτος, δημιουργεί νέα δεδομένα και δίνει μία αναπάντεχη ελπίδα στους ψηφοφόρους του κόμματος. Ποιος θα το περίμενε; Ο άνθρωπος που η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών της ΝΔ το 1993 δε ήθελε ούτε να τον βλέπει μπροστά της, μεταμορφώνεται σε δύναμη εξουσίας και προοπτικής και εμφανίζεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μπροστά από τη Ντόρα Μπακογιάννη, τη γυναίκα που με τη προσωπικότητά της γέμιζε τόσα χρόνια τα κενά του κόμματος που άφηναν άλλοι. Ο κόσμος πλέον γυρνάει τη πλάτη σε οτιδήποτε συνδέεται με κλασσικά ονόματα, σύμβολα εξουσίας και οικογενειακής διαδοχής. (Γι’ αυτό και μετά το Γιώργο Παπανδρέου τα πράγματα θα είναι αλλιώς ΚΑΙ για το ΠΑΣΟΚ). Ο κόσμος γυρνάει τη πλάτη σε παλαιοκομματικές αντιλήψεις (όπως αυτό με το 'μαντρί'). Κακά τα ψέματα, η ήττα στις τελευταίες εκλογές για τη ΝΔ δεν ήταν ήττα του Κώστα Καραμανλή. Ήταν η ήττα των ανθρώπων γύρω από αυτών. Ένα από αυτά ήταν και η Ντόρα (και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο όπως λέγεται). Αν όλη αυτή η διαδικασία γινόταν 10 χρόνια πριν, δε θα υπήρχε αντίπαλος για τη κόρη του Κων/νου Μητσοτάκη. Ίσως άργησε τελικά να συμβαδίσει με τα ‘θέλω’ της κοινωνίας. Και ίσως για τον Σαμαρά να μην υπήρχε πιο κατάλληλη στιγμή για να μπει στη κούρσα της διαδοχής, από τούτη τη χρονική συγκυρία.
Αν η Ντόρα δε κουβαλούσε τη βαριά και αποκρουστική (για πάρα πολλούς) Μητσοτακική ταμπέλα σίγουρα ακόμα και τώρα θα ήταν με διαφορά πρώτη επιλογή. Ίσως και να είναι άδικο για την ίδια που καλείται να αντιπροσωπεύει ονόματα του παρελθόντος. Ο κόσμος δε θέλει να θυμάται αυτούς που τον κυβέρνησαν (με ελάχιστες εξαιρέσεις), θέλει το άφθαρτο και το καινούργιο. Και ο το αγαπημένο παιδί του Αβέρωφ αντιπροσωπεύει αυτό το ρίσκο. Σε τέτοιες εκλογικές μάχες, συνήθως, κερδίζει αυτός που έχει να χάσει τα λιγότερα…